Inderdaad, de klagende generatie, vaak wonend in "confituur-wijken" of "choco-wijken" (benamingen die werden gegeven omdat de bewoners door de hoge schuldenlast meestal hun boterhammen met niets anders konden beleggen dan met de goedkoopste zaken) ze zijn d'er vaak wel gekomen. Vaak één loon van beiden die naar de bank ging voor de afbetaling (mét kapitaalsaflossingcavajo wrote:Leningen zijn de laatste 'decennia' super goedkoop.
Eigenlijk beseffen we het wellicht te weinig, ooit houdt dit op en zullen velen zeggen....had ik maar....
Zelf kom ik uit de periode leningen van rond de 10 procent, en ons generatie heeft dat ook meestal afbetaald.
( ik ken in mijn kennisenkring geen enkele die faalde in zijn afbetalingen ).

Zelf werkzaam zijnde in de B-2-C kan ik dit artikel enkel maar onderschrijven. Echter voorziet de overheid hierin een véél te gemakkelijk pad voor de schuldenaar, een gemakkelijke uitweg om miniem af te betalen (de belachelijke 5€/mnd vaak) waarbij de schuldeiser -noodgedwongen- dan maar moet bij instemmen, vaak kiest deze af te zien van juridische inspraak in de rechtsgang (wegens te duur en niet rendabel tov de openstaande schulden) Maar vaak ook kiest de rechter voor een kwijtschelding van -een deel van- de openstaande schulden.cavajo wrote:...Wat vandaag WEL merkelijk tot uiting komt : een alleenverdiener overleeft amper !
En dan mag je wel al tellen vanaf een bepaald jobniveau, het blijft moeilijk.
In mijn bedrijf maak ik het te vaak mee : alleenverdieners, echt verstandig roeien, noem het soms maar ploeteren, zich quasi
alles ontzeggen om ( meestal ) een kind toch ietwat te bieden,..... en dan vaak nog eens een belastingsbrief krijgen die onverantwoord
hoog is ( omdat ze : of geen aftrekposten kennen, hebben , of kunnen permiteren ).
Het risico dat bedrijven kopje onder gaan door wanbetaling van hun klanten is vaak groter dan door eigen wanbeleid, hierdoor sneuvelen vaak vele jobs.
